BAĞLAMA

         Anadolu’nun her yanında görülen bağlama türleri(Divan, Meydan, Tambura, Cura, Rebap, Ruzba, İki telli çöğür, Dutar) coğrafya ve etnik nedenlerle ayrılıklar gösterir. Bağlamanın kendine has bir de ses düzeni (akordu) vardır ki, buna bağlama (Veysel,Aşık) düzeni denilmektedir. Günümüzde, kendi türündeki sazların genel adı olmuştur. Bağlama ailesini oluşturan sazların tümü için şu teknik bilgiler verilebilir: Bağlama, Tekne (Gövde), Kapak (Göğüs) ve Sap (Kol) olmak üzere üç ana kısımdan oluşmaktadır. Bağlama yapımında dut ağacının dışında ardıç, kestane, ceviz, gürgen gibi ağaçlar da kullanılır. Ayrıca bunların dışında kalıp tekniğiyle yapılan çember, yaprak, dilimli, parçalı gibi isimler verilen bağlama tekneleri de günümüzde yaygın olarak kullanılmaktadır. Göğüs kısmı ladin ağacından, sap kısmı ise gürgen, ak gürgen veya ardıç gibi sert ağaçlardan yapılır. Sap kısmının üzerine misina ile bağlanmış perdeler bulunur. Tellerin gerilerek akortlanmasını sağlayan kısma burgu (kulak) adı verilir. Bağlamanın perde sayısı 17-24 arasında değişmektedir. Bağlama, tezene adı verilen kiraz ağacı kabuğu veya plastikten yapılan araçla icra edilir. Batı kökenli sazlarda bunun adı Pena’dır. Mandolin penası, gitar penası gibi. Türk Müziği sazlarında buna mızrap denir. Ud mızrabı, Tanbur mızrabı gibi. Halk sazlarında tezene tabiri kullanılır.