Bağlama sapı iki farklı şekilde takılabilir.

Birinci teknik çok yaygın olarak kullanılmayan ve ‘kırlangıç’ yada ‘geçme’ diye adlandırılan teknikdir.Bu teknik bağlamaya has bir uygulama olmayıp aslen bir genel marangozlukta kullanılan bağlantı şeklidir. Masa, sandalye gibi çeşitli mobilyalarda da kullanılır. Ud ve tanburda da bu teknik kullanılmaktadır. Her ne kadar ‘iyi yapıldığı takdirde mahsuru yoktur’ denilse de ortaya çıkan örnekler incelendiğinde kırlangıç tekniğinin üzerine binen gerilime dayanamadığı ve zamanla ek yerinden bırakma yada salma yaptığı görülmüş ve halen de görülmektedir. Bu gibi durumlar, bağlamanın sap-göğüs dengesini ve eşik payını bozacağından seste matlaşmaya ve koflaşmaya yol açar. Bu durumun telafisi sapın yada göğsün değişmesi ile mümkündür. Kırlangıç sap takma tekniğinin iki avantajı bulunmaktadır. Birincisi, bağlantının erkek(sap üzerinde) ve dişi (tekne üzerinde) kısımlarını freze bıçakları yardımıyla açabilmek ve dolayısıyla seri imalatta bulunabilmek mümkündür.İkincisi, sapın tekne ile birleştiği bölge ,kurt ağzı tekniğinde olduğu gibi, bir ek görüntüsü vermez, bütündür.

‘Kurt ağzı’ diye adlandırılan teknik oldukça eski ve günümüzde sadece bağlamaya has bir bağlantı tekniğidir. Bu tekniğin çok eskilerde flemenko gitarların burguluklarının sapa eklenmesinde kullanıldığı bilinir. Kırlangıç ile kıyaslandığında, dipten salma riski yok denecek kadar azdır. Kurt ağzının bağlantıda sorun çıkarması için ya sapın takılma aşamasında çok kötü alıştırılmış olması, yada tutkalın kalitesiz veya bayat kullanılmış olması gerekir. Bu durumlarda dahi, kurt ağzı bağlantının üzerine yapıştırılan kapak gevşemeyi ve salmayı önleyebilir. Bu bağlantı tipi bağlama ile özdeşleşmiş bir görüntü arzeder. Tek dezavantajı ek yerinin görünmesinin görsel açıdan bazı icracıları rahatsız edici olabilmesidir.Ancak sapın üzerine kaplama sarılması ile bu durum da giderilebilir. Aşşağıda henüz üst kapağı takılmamış bir kurtağzı bağlantı görülmektedir.
Sap takmadan önce yapılacak hazırlıklar